Hyperemesis Gravidarum

Stel je voor: je wordt wakker en je voelt je belabberd. Je bent misselijk en moet rennen om op tijd naar de wc te gaan. Daar moet je spugen. Je loopt naar beneden, pakt een emmer en duikt weer je bed in. Klinkt als buikgriep, toch? Het beste medicijn is: Slapen en bijtanken, dat heb je nodig. Na een paar keer spugen en misschien 2 dagen bedrust, af en toe een kopje thee en een cracker, knap je weer op. Dit is wat de meeste mensen wel eens meemaken. Soms bij een griepje of in t begin van een zwangerschap.  Want misselijkheid hoort er dan bij, toch?

Dat was ook wat ik dacht… Even wat misselijk door alle hormonen die veranderen en daar hoort spugen bij. Maar wanneer is het ‘normaal’ en wanneer echt te veel? Geen idee had ik. Ik spuugde wel 60 keer per dag en werd van elke geur, licht en geluid misselijk waardoor ik moest spugen. Die emmer stond standaard naast mijn bed en er uit gaan lukte niet, daar stond ik veel te wiebelig op mijn benen. Ik was pas 6 weken zwanger en kon niet meer! Alles was te veel, op een gegeven moment ging zelfs praten moeizaam. Na verschillende belletjes door mijn partner, mocht ik naar de eerste hulp komen met urine. Daar namen ze bloed af en deden ze tests. Ondertussen viel ik flauw. Ik bleek uitgedroogd en werd opgenomen.

Ruim een week lag ik aan het infuus in het ziekenhuis, om te zorgen dat mijn lijf het enigszins bleef volhouden. Ook kreeg ik meerdere echo’s en kwam er iemand aan mijn bed om te kijken of er geen onderliggende psychische problemen waren. Spugen deed ik amper, want er kwam nog steeds niks in. Maar kokhalzen de hele dag door, bij elk geluid, licht of geur…

Bij de eerste kon ik na deze opname weer een beetje bijkomen thuis. Ik begon weer wat uurtjes te werken, ondanks dat ik die brok in mijn keel bleef voelen en af en toe nog spuugde. Ik zette alles op alles om te kunnen werken en rustte thuis veel na het werk.
Bij ons tweede kindje werd ik ook met week 6 opgenomen in het ziekenhuis. Daar had ik na 14 dagen opname een sonde gekregen. Er zat namelijk geen verbetering in, ondanks het infuus. Met sondevoeding ging ik naar huis. Maanden heb ik op de bank gelegen, niet aan het werk en alleen maar wachten tot de baby groot genoeg zou zijn. Zorgen voor mijn andere kind lukt hooguit 30 minuten, als de oppas/mijn vriend of opa’s en oma’s het niet lukte om de schema’s strak af te stemmen.

Ik lag de hele dag op de bank. Kon niet televisie kijken, niet lezen. Ik had geen concentratie en werd snel misselijk. Heel even, max 10 minuten achter elkaar op mijn telefoon lukte net aan. Ik begon te googlen hoe ik kon voorkomen dat ik een post natale depressie zou krijgen van dit alles. Ik besloot babymassage, baby yoga en babygebaren te volgen. Zodat ik mijn kindje goed kon ‘lezen’ zodra hij er was.
Dit bracht mij op het idee om een eigen bedrijf te starten. Met als doel om zwangeren een fijnere zwangerschap te bieden dan ik zelf had.